एका पित्याने आपल्या मुलीला केलेली जगाची खरी ओळख
लक्षात ठेव पोरी,
तू तुकडा आहेस काळजाचा.
विपरीत काही घडलं,
तर जीव जाईल आमचा.
तुला घराबाहेर पाठवायला,
मन आमचं धजत नाही.
पण शिक्षणापासून तुला दूर ठेवावं,
असही वाटत नाही.
तळ हातावरच्या फोडाप्रमाणे,
जपलय तुला काळजीने.
जाणिव ठेव त्याची आणि,
झेंडा लाव तुझ्या यशाचा.
उच्छल, धांदरट राहू नकोस,
स्वप्नात उगीच गुंतू नकोस.
आरशापुढे उभं राहून,
वेळ वाया घालू नकोस.
मोहात कसल्या पडू नकोस,
अभ्यास करण्या विसरुं नकोस.
पैसे देवूनही मिळणार नाही,
तुझा वेळ आहे लाख मोलाचा.
मन जीवन तुझं कोरं पान,
त्यावर कुणाचं नांव लिहू नकोस.
स्पर्श मायेचा की वासनेचा,
भेद करण्यात तू चूकू नकोस.
मोबाईल-संगणक आवश्यकच गं,
जाळ्यात त्यांच्या गुरफटू नकोस.
परक्यांवर विश्वास करू नकोस,
अनादर नको करू गुरूजनांचा.
आपल्या पायावर ऊभे राहून,
निश्चय कर मनाचा.
देहाचं प्रदर्शन करण्यासाठी,
संस्कार कपडे टाकू नको.
लाज वाटेल असं काही करण्यासाठी,
चेहरा उगीच झाकू नको.
चूकांना येथे नसतेच कधी माफी,
गेलेली अब्रूही परत येत नाही.
खूप जिव आहे तुझ्यावर बापाचा,
मुलीच्या चालण्या बोलण्याकडे,
सतत डोळा असतो समाजाचा.
असं विपरीत घडत असलं तरी,
आमचा तुझ्यावर विश्वास आहे ग बाई.
या जगाची ही खरी-खोटी ओळख,
देतो तुला करून माझी आई.
जीजाऊ, सावित्री आणि अहिल्या,
किरण बेदीही तुझा आदर्श आहे.
युग आहे गुणांचं-स्पर्धेचं,
हिमतीनं तू संघर्षही करशील.
मात्र, यशावरती स्वार होण्याचा,
लगाम लागतो माझ्या पोरी संयमाचा.
लक्षात ठेव पोरी,
तू तुकडा आहेस काळजाचा.
विपरीत काही घडलं,
तर जीव जाईल आमचा.
No comments:
Post a Comment